Όταν στριφογυρνάς γιατί ανακαλείς τη στιγμή που δεν σε υπερασπίστηκες
Θέλω να σου μιλήσω για εκείνες τις στιγμές που επιτέλους βρίσκεις χρόνο να χαλαρώσεις, και αντί να ηρεμείς, αρχίζεις και στριφογυρνάς.
Η πολυαναμενόμενη γαλήνη δίνει τη θέση της σε μια σειρά σκέψεων που διαδέχονται η μία την άλλη για το αν απάντησες καλά εκείνη τη στιγμή. Αν έπρεπε να φωνάξεις, αντί να σιωπήσεις, αν έπρεπε να σε υπερασπιστείς, αντί να βάλεις τα κλάματα, αν έπρεπε να αντεπιτεθείς αντί να «παγώσεις».
Και αρχίζεις και ανακαλείς κάθε στιγμή εκείνου του επίπονου επεισοδίου με ένα «κατηγορώ» σε εσένα που δεν αντέδρασες, όπως «έπρεπε».
Αναπαριστάς τις στιγμές όπου αδικήθηκες, προσβλήθηκες ή σου φέρθηκαν -πάλι-με τρόπο που δεν άξιζες. Κι εσύ -πάλι- δεν έκανες κάτι;
Κι εκεί, αντί να ξεκουράζεσαι, να απολαμβάνεις τον χρόνο που έχεις για σένα, στήνεις άθελά σου μια δεύτερη επίθεση εναντίον σου:
«Γιατί δεν απάντησα ετοιμόλογα; Γιατί δεν υπερασπίστηκα τον εαυτό μου;»
Αναπτύσσεις μια σκληρή απαίτηση από εσένα, λες και η αξία μας κρίνεται από την ικανότητά μας να αντιδράμε επί τόπου.
Δεν είμαστε πάντα σε ετοιμότητα
Η αδικία, η επίθεση, η προσβολή μπορούν να μας παγώσουν.
Το πάγωμα δείχνει ότι η εμπειρία μας εκείνη τη στιγμή ή το ίδιο το πλαίσιο δεν ήταν κατάλληλο για αντίδραση.
Η ετοιμότητα δεν είναι μόνιμη κατάσταση. Και ούτε χρειάζεται να είναι.
Πολλές φορές χρειάζεσαι χρόνο για να επεξεργαστείς τι έγινε.
Να καταλάβεις τι ακριβώς συνέβη, ποια ήταν η δική σου ανάγκη, ποιοι μηχανισμοί ενεργοποιήθηκαν.
Αν σου φαίνεται υποχώρηση, να σκέφτεσαι ότι δεν είναι πάντα ήττα.
Αν το σκεφτείς, η υποχώρηση μπορεί να μετατραπεί σε συνειδητή στάση, για να επιστρέψεις αργότερα σε ένα άλλο πεδίο, άλλη στιγμή – όπου θα έχεις τα εργαλεία, τον χρόνο και την ηρεμία να αρθρώσεις τον δικό σου λόγο.
Μπορείς να επιλέγεις τις στιγμές σου. Να αφήνεις τον θόρυβο να περάσει και να επανέρχεσαι όταν οι συνθήκες σου το επιτρέπουν.
Μια πιο τρυφερή στάση θα ήταν αντί να κρίνεις τη σιωπή σου, ή τα δάκρυά σου, να τα αποδεχτείς ως δικά σου κομμάτια.
Να σκεφτείς μήπως εκείνη τη στιγμή ήθελες απλώς να αυτοπροστατευτείς, χωρίς να συνεχίσεις την ένταση.
Τι να κάνεις; Πολλά μπορείς να κάνεις και μπορώ να σε βοηθήσω να τα βρούμε.
Μέχρι τότε, όταν αναρωτιέσαι «Γιατί δεν μίλησα τότε»; Πρόσθεσε αν θες και άλλες δύο ερωτήσεις: Ηθελα να μιλήσω; Πότε είναι η στιγμή μου; Φύλαξε την ενέργειά σου, βρες τη γαλήνη σου.
Κι αν στριφογυρνάς ακόμα, μη σε κρίνεις.
Έλα να κάνουμε κάτι δικό σου. Ή άκουσε τι έχουν να σου πουν και άλλες γυναίκες.
