Το καλοκαίρι μας λαβώνεται — από μια γενοκτονία σε ζωντανή μετάδοση

Reuters

Αυτό το καλοκαίρι στα κοινωνικά δίκτυα και τις οθόνες μας, ξεδιπλώνεται η φρίκη: κομματιασμένα, υποσιτισμένα, δολοφονημένα παιδιά. Δημοσιογράφοι που λιποθυμούν από την πείνα. Μητέρες που σκάβουν με τα χέρια τους για να σώσουν τα εναπομείναντα μέλη των οικογενειών τους.

Περισσότερες από 100 διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις έχουν προειδοποιήσει για επικείμενο λιμό. Το Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα του ΟΗΕ αναφέρει ότι «ένας στους τρεις κατοίκους της Γάζας δεν έχει φάει εδώ και ημέρες» και ότι «90.000 γυναίκες και παιδιά χρειάζονται άμεση ιατρική φροντίδα». Ο οργανισμός χαρακτηρίζει την κατάσταση «μαζική λιμοκτονία που προκλήθηκε από ανθρώπινο χέρι».

Κι ενώ η πείνα θερίζει, το Ισραήλ υποστηρίζει ότι «δεν υπάρχει λιμός στη Γάζα» και ότι οι επιχειρήσεις συνεχίζονται «χωρίς διακοπή». Την ίδια στιγμή, πάνω από 1.000 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί από τον Μάιο ενώ προσπαθούσαν να φτάσουν σε σημεία διανομής βοήθειας, σύμφωνα με τον ΟΗΕ. Ανάμεσά τους, δεκάδες άνθρωποι πυροβολήθηκαν ενώ περίμεναν σε ουρές για ένα σακί αλεύρι.

Ο τόπος της Γάζας έχει μετατραπεί σε εργαστήριο ανθρωπιστικής εξάντλησης, με την ανοχή —και εν πολλοίς με τη στήριξη— των πρώην αποικιοκρατικών δυνάμεων.

Κι όμως, αυτή η συνθήκη δεν είναι ένα ιστορικό ατύχημα. Η ιδεολογία του σιωνισμού, που οδήγησε στη συγκρότηση του κράτους του Ισραήλ, γεννήθηκε στην Ευρώπη του 19ου αιώνα, στο πλαίσιο της αποικιοκρατικής ιδεολογίας. Δεν ήταν ένα κίνημα των καταπιεσμένων, αλλά ένα σχέδιο εποικισμού, διατυπωμένο, χρηματοδοτημένο και υλοποιημένο από ευρωπαϊκές ελίτ, σε συνεργασία με την τότε αποικιοκρατική Βρετανία.

Η ρητορική του «λαού χωρίς γη για μια γη χωρίς λαό» αντικατοπτρίζει με ακρίβεια τον τρόπο με τον οποίο η Παλαιστίνη εκλήφθηκε: όχι ως πατρίδα ενός αυτόχθονου πληθυσμού με ιστορία, τοπωνύμια και κοινωνικές δομές, αλλά ως ένα κενό έδαφος κατάλληλο για κατάκτηση. Οι μαζικοί εκτοπισμοί, η «Νάκμπα» του 1948, οι συνεχιζόμενοι βομβαρδισμοί και ο αποκλεισμός δεν είναι μεμονωμένα γεγονότα. Είναι τμήματα ενός συνεκτικού, αποικιακού σχεδίου.

Μαζί με τους χάρτες και τα έγγραφα, υπάρχουν και οι φωνές των Παλαιστινίων γυναικών.

Η ψυχίατρος και συγγραφέας Dr. Samah Jabr περιγράφει την κατοχή ως ψυχική βία: «Η προσπάθεια να σε πείσουν πως δεν υπάρχεις, πως δεν ανήκεις, πως δεν έχεις μέλλον». Η πανεπιστημιακός Nada Elia σημειώνει πως «το σώμα της Παλαιστίνιας είναι πεδίο επιτήρησης, ελέγχου και αντίστασης». Και η ποιήτρια Dunya al-Amal Ismail γράφει: «Αυτό που ζούμε δεν είναι απώλεια. Είναι διαγραφή».

Στη Γάζα, τα παιδιά πεινούν. Οι άνθρωποι λιμοκτονούν. Η φρίκη μας κοιτάζει κατάματα και δεν μπορούμε να σιωπούμε.