Δυναμώνουμε τις φωνές των μητέρων που πενθούν
28.2.2025, Στο μεγαλύτερο συλλαλητήριο της Ελλάδας εδώ και δεκαετίες, η Μαρία Καρυστιανού με τον φακό του Μάριου Λώλου
H προσπάθεια ελέγχου της γυναικείας ταυτότητας αντικατοπτρίζεται στην πιο τοξική της μορφή όταν επιχειρεί να φιμώσει με υποτιμητικά σχόλια τις μητέρες που πενθούν για τα παιδιά τους. Χλευάζει την εικόνα τους, ακόμα και το χαμόγελό τους.
Η Μαρία Καρυστιανού, μητέρα της Μάρθης από την τραγωδία των Τεμπών, αλλά και πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων των Τεμπών 2023 δεν έμεινε σιωπηλή. Δεν κλείστηκε στο σπίτι, δεν φόρεσε τη μαυροντυμένη αορατότητα που το κυρίαρχο βλέμμα απαιτεί από τις μητέρες που χάνουν τα παιδιά τους. Αντίθετα, βγήκε μπροστά, διεκδίκησε, έγινε φωνή και σύμβολο μιας κοινωνίας που αρνείται να ξεχάσει.
Το ίδιο έκανε και η μητέρα της Ερατώς, Ελένη Κρεμαστιώτη από το 2019 που έχασε την κόρη της και στάθηκε ορατή και βροντόφωνη στα δικαστήρια. Το ίδιο έκανε και η μητέρα του Παύλου Φύσσα.
Οι μητέρες που μετατρέπουν το πένθος τους σε αγώνα, που δεν αποδέχονται τη λήθη ως μοίρα, βρίσκονται αντιμέτωπες όχι μόνο με την οδύνη της απώλειας αλλά και με την τοξικότητα ενός βλέμματος που τις χλευάζει.
Η μητρότητα που «δεν συγχωρείται», τελικά αγκαλιάζεται
Η στοργική, σιωπηλή, υποταγμένη μητρότητα είναι ο τρόπος που επιβάλλεται το τοξικό βλέμμα στις γυναίκες. Οι μητέρες που διεκδικούν δικαιοσύνη για τα παιδιά τους, όπως η Μαρία Καρυστιανού, η Μάγδα Φύσσα, η Ελένη Κρεμαστιώτη, έγιναν για κάποιους ενοχλητικές, αποδείχτηκαν όμως σύγχρονες ηρωίδες. Γιατί το πένθος τους δεν είναι μόνο δάκρυα, είναι και κραυγή. Δεν είναι μόνο μνήμη, είναι και αγώνας. Και αυτό είναι κάτι που δεν συγχωρείται, από κάποιους εύκολα.
Από χυδαία σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μέχρι την υποτίμηση και τον κοινωνικό στιγματισμό, οι γυναίκες αυτές έγιναν στόχος. "Γιατί δεν μένει σπίτι της; Γιατί διαδηλώνει; Γιατί επιμένει;". Αυτά τα ερωτήματα συνοδεύουν κάθε γυναίκα που αρνείται να θρηνήσει με τον "πρέποντα" τρόπο.
Το δημόσιο πένθος ως πράξη αντίστασης
Οι μητέρες των θυμάτων δεν θρηνούν μόνο για τα δικά τους παιδιά. Φροντίζουν, μέσα από τη διεκδίκησή τους, να μη χαθούν άλλα παιδιά. Η παρουσία τους στους δρόμους, στα δικαστήρια, στις πορείες δεν είναι μια προσωπική υπόθεση. Είναι μια πράξη συλλογικής μνήμης και αντίστασης απέναντι σε μια κοινωνία που συχνά επιχειρεί να ξεχάσει γρήγορα.
Η μητρότητα δεν είναι μόνο τρυφερότητα. Είναι και δύναμη. Και αυτές οι γυναίκες μάς το υπενθυμίζουν κάθε μέρα.
Ας γίνουμε η φωνή τους
Αντί να κρίνουμε το πώς θρηνούν, ας αναρωτηθούμε γιατί κάποιοι νιώθουν την ανάγκη να τις ελέγξουν. Και ας δούμε πώς κάποιες μητέρες, όπως η Μαρία Καρυστιανού ένωσε μια ολόκληρη χώρο σε ένα κοινό αίτημα για Δικαιοσύνη.
Είμαστε μαζί τους.
